تبادل
لینک هوشمند
«چرا باید روزه بگیریم؟»
پاسخ:
واجبات الهى، پيرو مصالح و منافعى است كه مكلف با انجام آنها، به آن مصالح و منافع دست مى يابد و زمينه رشد معنوى و كمال او فراهم مى گردد. در اين ميان بسيارى از مصالح و منافع عبادات بر بندگان مخفى و پوشيده است; از اين رو دسترسى به علت اصلى و منحصر به فرد احكام ميسر نيست، هر چند با استفاده از آيات و روايات به بعضى از علتها و حكمتهاى احكام به دست مى آيد.
بنابراين آنچه در پاسخ پرسش فوق مى توان گفت اين است كه:
1 ـ روزه: روح تقوا و پرهيزگارى را در انسان پرورش مى دهد و مايه پاكى درون مى گردد:
"كُتِبَ عَلَيْكُم الصِّيامُ كَما كُتِبَ عَلَى الَّذينَ مِنْ قَبْلِكُمْ لَعَلَّكُمْ تَتَّقوُنَ"
«روزه بر شما نوشته شد همان گونه كه بر كسانى كه قبل از شما بوده اند نوشته شده، تا پرهيزگار شويد.»
2ـ روزه: تحمل گرسنگى و تشنگى زودگذر است و پاداش آن ايمنى از آتش جهنم و برخوردارى از بهشت و نعمت هاى بى انتهاى الهى و سيراب شدن هميشگى مى باشد. پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) مى فرمايد:
"اِنَّ فِى الْجَنَّةِ باباً يُقالُ لَهُ الرَّيانُ يَدْخُلُ مِنْهُ الصّائِموُنَ يَوْمَ القِيامَةِ"([2][2])
«در بهشت درى است به نام «ريّان» (سيراب شدن) كه فقط روزه داران از آن وارد بهشت مى شوند.»
3ـ روزه: موجب وسعت رزق و رفع فقر و تنگدستى مى شود; چنانكه شخصى خدمت امام كاظم(عليه السلام) شرفياب شد و عرض كرد: يابن رسول الله فقير و تنگدست هستم. حضرت فرمود: "صُمْ وَ تَصَدّق" «روزه بگير و صدقه بده.»([3][3])
4ـ روزه: از نظر بهداشتى مايه صحت و سلامت بدن مى باشد. چنانكه رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) مى فرمايد: «صوُمُوا تَصِحّوُا»([4][4]) «روزه بگيريد تا سلامت باشيد.» امروزه در طب ثابت شده است كه بسيارى از امراض از قبيل مرض قند، بيمارى هاى پوستى، كليوى، چربى خون با امساك و روزه درمان مى شود.
5ـ روزه: از بعد اخلاقى، غرايز را تعديل و روح انسان را شفاف و پاك و اراده او را قوى مى سازد.
6ـ روزه: از بعد اجتماعى موجب توجه و احسان به ديگران مى شود; چه اينكه رنج گرسنگى و تشنگى روزه دار ثروتمند را متوجه مستمندان و نيازمندان مى نمايد.
7ـ روزه: موجب مى شود تا روزه دار هنگام ملاقات پروردگار خشنود و خرسند باشد. پيامبر(صلى الله عليه وآله وسلم) فرمود:
"لِلصّائمِ فَرحَتانِ، حينَ يُفْطِرُ و حينَ يَلْقى ربَّهُ"([5][5])
«براى شخص روزه دار دو شادى است، يكى هنگامى كه افطار مى كند و ديگرى هنگامى كه پروردگارش را ملاقات كند.»
[1][1]- سوره بقره آيه 184.
[2][2]- صحيح بخارى، كتاب الصوم، باب الريان للصائمين.
[3][3]- وسائل الشيعه، ج 7، ص 298 ـ كتاب الصوم
[4][4]- بحارالانوار، ج 93، ص 255
[5][5] - كنزالعمال، ج 8 ، ص 448 حديث 23593 .
نظرات شما عزیزان: